Related Articles
Avrupa solunda uluslararası dayanışma gerçeklikten çok bir yanılsamadır
Kemer sıkma politikalarının uygulandığı yıllarda, Avrupa’nın radikal sol partileri sık sık neoliberalizme karşı ortak bir mücadeleden söz ettiler. Ancak ortak bir stratejiden yoksun kaldılar ve nadiren sınır ötesi işbirliği geliştirebildiler.
Kapitalizmin çoklu krizi tırmanmaya devam ediyor – ve radikal sağ Avrupa genelinde seçimleri kazanmaya devam ediyor. Geçen yılın sonunda Geert Wilders’in sağcıları Hollanda’da kazandı; 2023’ün başında hem Yunanistan’da (göçmen karşıtı partilerin de başarılı olduğu) hem de İspanya’da (Pedro Sánchez’in sosyal demokrat PSOE’sinin ancak bölgesel partilerle yaptığı anlaşma sayesinde iktidarda kalabildiği) seçimlerde muhafazakar partiler birinci oldu. İtalya’da geçtiğimiz Ekim ayında iktidara gelen Giorgia Meloni’nin Fratelli d’Italia’sı Pazar günü yapılan anketlerde liderliğini kolaylıkla korurken, AfD şu anda Almanya’da ikinci sırada yer alıyor.
Haziran 2024’teki Avrupa Parlamentosu seçimleri de benzer bir sonuç vaat ediyor: muhafazakar (ancak giderek daha gerici hale gelen) Avrupa Halk Partisi (EPP) muhtemelen en büyük siyasi grup olmaya devam edecek ve onu Sosyal Demokratlar izleyecek. Bununla birlikte, en büyük göreceli kazanımların giderek ana akım haline gelen iki sağcı grup tarafından elde edilmesi muhtemeldir: Kimlik ve Demokrasi (ID) ve Avrupa Muhafazakârları ve Reformistleri (ECR). Mevcut tahminlere göre bu iki grup gelecekte Brüksel/Strazburg’da sırasıyla 87 ve 82 sandalye alacaktır.
Buna karşılık, sol kanat grubu Sol (GUE/NGL) 40’tan az sandalye ile Avrupa Parlamentosu’ndaki en küçük grup olmaya devam edecektir. Bu aynı zamanda sol partilerin kendi ulusal bağlamlarındaki zayıflığını da yansıtmaktadır (Belçika İşçi Partisi veya Avusturya’daki KPÖ gibi bazı istisnalara rağmen). Son on yılın iki büyük başarı hikayesi olan Yunanistan’daki Syriza ve İspanya’daki Podemos, hükümette oldukları süre boyunca ne kendi ülkelerinde ne de AB’de neoliberal statükoya temelden meydan okumayı başaramadılar. Syriza bunun yerine bütçe kesintileri ve özelleştirmeler yapmak zorunda kaldı ve bu da her ikisini de Avrupa düzeyinde güçlendirdi. Geçen yılki seçimlerde iki parti de 2015’teki seçim zirvelerinin ancak yarısı kadar bir performans gösterdi. Eski bir Goldman Sachs bankacısının parti lideri olarak seçilmesiyle Syriza, merkezci bir partiye doğru uzun süren dönüşümünü tamamladı.
