Related Articles
1988 yılının ortalarıydı. Gültepe’de Petrol İş Sendikasında işçilerle halk müziği korosu ve tiyatro çalışmalarını üstlendim.
Tiyatro ile oyunculuk anlamında ilk tanışıklığım lise yıllarında oynadığımız Turan Oflazoğlu’nun Elif Ana eseriyle olmuştu. Elif Ana karakterini canlandırmıştım. Oldukça beğeni topladığımız bir gösteri olmuştu.
Halk Müziğiyle ise üniversite yıllarında halk müziği korosunda olmam ve kısa bir dönem de daha küçük bir koroyu çalıştırma fırsatı bulmuş olmam sebebiyle icracı olarak tanışıklığım vardı.
Hepi topu bu kadarcık deneyimle 24 yaşında kolları sıvayıp işçilerle tiyatro yapmak için sendikanın yolunu tutmuştum. Sendikaya gitiğimde kadınlı erkekli bir grup ilgili işçi ile önce tanıştık sonra neler yapabileceğimizi konuşmaya başladık. O dönem her etkinlik bir mesaj vermeliydi ve biz de mesajlarımızı tiyatro oyunuyla aktarabilmeliydik. Ancak elimizde bir senaryo yoktu. Ama mesajlarımız çok netti.
Senaryo konusunda epeyce araştırma yapmıştık ama bir türlü mesajlarımızla tam örtüşen bir senaryo bulamamıştık. Sonunda kendi senaryomuzu kendimiz yazmaya karar verdik. O dönem bu ihtiyaca yönelik üç ayrı senaryo yazmıştım. Ortak kararla birini seçip çalışmalara başlamıştık. Mesajımız tabii ki emeğin sömürüsünü gözler önüne serip sömürüye karşı mücadelede ne kadar haklı olduğumuzu ortaya koymaktı.
Konu, fazla çalıştırılan bir işçinin aşırı yorgunluk sebebiyle dağılan dikkati ve buna bağlı olarak ayağına tekerlek jantı düşürüp yaralanması sonra da ardından gelişen adaletsiz olaylardı.
Bir kaç provadan sonra gösteri tarihine on gün kala genel provalara başlamıştık. Çalışmaları mesai sonrası geç vakte kadar sendike binasında yapıyorduk. Eve dönüşte vasıta sorunu yaşamamak için de saat 24:00 olmadan bitiriyorduk.
Bu genel provalardan birinde oyunumuzun baş kahramanı işçi arkadaşımız çalışmaya gelememiş ve öğrenmiştik ki düşüp ayak bileğini kırmıştı.
Ama buna rağmen son provaya gelmişti ve oyun günü de gerçek bandajlarıyla ve koltuk değnekleriyle sahnede rolünü hakkıyla yerine getirmişti.
Aradan 25 yıl geçtikten sonra bir ev taşıma sırasında o dönemde ihtiyaçtan doğan adeta sipariş üzerine yazdığım üç oyunun tekstlerini buldum. Üçünü de okudum ve bende yarattığı his bugün olsa o metinleri yazamayacağım oldu.
Evet oldukça amatör oldukça ajitatif metinlerdi ama bir kurgu, bir akış ve gerçekten mesajı olan metinlerdi.
TKP’nin bu yıl 100. Kuruluş yıl dönümü. Binlerce hayata dokunan, kimi mağdur kimi mağrur yüzlerce insanın öyküsünü barındıran 100 yıl.
Partiyle tanışıklığım çok kısa sürdü, ağırlıklı TBKP süreci olmak üzere çok zorlarsam 8-9 yıl diyebilirim.
Ama bugün dönüp geriye baktığımda kendi adıma diyebilirim ki hayatta kendi başıma bireysel olarak edinemeyeceğim çok önemli deneyimlerim oldu. O dönemin bana kazandırdığı o kimlik, hayata bakış ve olaylara karşı aksiyon geliştirme becerileri sonraki hayatımda hep beni bir adım öne çıkardı.
- yaşın kutlu olsun TKP.
